Echa Polesia to opowieści z rodzinnych stron Autora. Są w nich wspomnienia pasjonujących polowań, są zachwyty nad pięknem tamtejszej przyrody, często groźnej i niedostępnej, jest pamięć o niezwykłych mieszkańcach tej krainy mszarów i błot. Jak wielką miłością i czułą pamięcią otaczał Polesie Franciszek Wysłouch, świadczą jego słowa, zapisane na kartach tejże książki: „Chadzam tamtymi ścieżkami, nie mogę zejść z nich, bo przestałbym być po prostu sobą. Nieraz jakieś słowo, wyrażenie, spotkany człowiek i odrywam się nagle od otoczenia, odchodzę od rzeczywistości i idę, idę tam, wracam na moje ścieżki. Muszę tam wrócić”. Chodźmy więc i my, czytelnicy, w ślad za nim, zajrzyjmy w głąb puszcz, przejdźmy rozmiękłą grobelką, zachwyćmy się wschodem słońca nad mszarem i wsłuchajmy w toki cietrzewi. Może te poleskie obrazy i echa zamieszkają również w nas.