Haller von Hallenburg Józef (1873–1960) urodził się w majątku Jurczyce pod Krakowem. Ukończywszy studia, rozpoczął służbę wojskową. Po wystąpieniu z wojska w roku 1912 zajął się m.in. działalnością w ruchu skautowym i Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół”. W 1914 objął dowództwo w 3 pułku Legionów i wyruszył na front w Karpatach Wschodnich, a w 1916 dowództwo II Brygady Legionów, z którą w 1918 przebił się przez front pod Rarańczą i połączył z wojskami polskimi w Rosji. Został dowódcą 5 Dywizji Strzelców Polskich, a następnie II Korpusu Polskiego na Ukrainie. W 1918 dotarł do Francji, gdzie dowodził słynną Błękitną Armią, z którą powrócił do Polski w 1919. W Bitwie Warszawskiej był dowódcą Frontu Północnego. Potępił przewrót majowy i został przeniesiony w stan spoczynku. Zajął się działalnością społeczną i polityczną. Po wybuchu II wojny światowej przedostał się do Francji, a następnie do Wielkiej Brytanii. W tym czasie był m.in. ministrem oświaty. Osiadł na stałe w Londynie. W 1993 jego prochy sprowadzono do Polski.