Grzymała-Siedlecki Adam (1876–1967), prozaik, dramatopisarz, krytyk literacki i teatralny. Urodzony w Wierzbnie pod Miechowem w zubożałej rodzinie szlacheckiej. Po ukończeniu szkoły średniej w Warszawie rozpoczął studia w Szkole Inżynierskiej, które przerwało więzienie w X Pawilonie Cytadeli warszawskiej za udział w nielegalnych kółkach sa­mokształceniowych. Po zwolnieniu przeniósł się do Krakowa, gdzie studiował matematykę i polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jako krytyk literacki debiutował w 1897 r. Współpracował z licznymi czasopismami (m.in. krakowskie „Życie”, „Głos”, „Tygodnik Ilustrowa­ny”), publikując ponad półtora tysiąca artykułów i recenzji. Był zało­życielem i dyrektorem Teatru Ludowego w Krakowie (1905–1906), kierownikiem literackim Teatru Miejskiego (późniejszy Teatr im. Sło­wackiego) w Krakowie (1906–1911), Teatru Rozmaitości w Warszawie (1913–1915). W 1937 r. otrzymał Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury. W czasie wojny polsko-bolszewickiej 1920 r. był korespondentem wo­jennym i został odznaczony Krzyżem Walecznych. Jego reportaże z pól bitewnych ukazywały się w ówczesnej prasie krajowej.