Dorożyńska z Prawdzic-Zaleskich Elżbieta (ur. 2 kwietnia 1882 r. w Lipczanach, zm. 18 lub 19 stycznia 1943 r. w Równem) – córka Zygmunta i Marii z Czajkowskich herbu Jastrzębiec. Posiadaczka dóbr ziemskich w dawnym województwie podolskim – majątków Gruszka, wraz z siostrą Marią Kirchmayerową, i Eliaszówka, jako żona współwłaściciela (ziemiaństwo zakordonowe). Na rodzinnym Podolu i Wołyniu prowadziła rozległą działalność społeczną, a także dała się poznać jako literatka. W 1921 r. poślubiła swego kuzyna Franciszka Dorożyńskiego i osiadła w Krzemieńcu. W czasie II wojny światowej należała do ZWZ i AK, za co została aresztowana przez Niemców w drugiej połowie 1942 r., uwię­ziona i stracona w styczniu 1943 r. w masowej egzekucji na górze Biała koło Równego, gdzie spoczywa we wspólnej mogile. Z ręki okupanta zginęli również jej najbliżsi – mąż Franciszek (aresztowano go w Krze­mieńcu i stracono w lipcu 1941) oraz syn Konstanty (zginął w Krakowie w maju 1944).