Giżycki Kamil (1893–1968), podróżnik, żołnierz, pisarz. Od 1914 r. walczył na froncie wschodnim, w 5. Polskiej Dywizji Syberyjskiej, gdzie w baonie inżynierskim sprawował funkcję kierownika warsztatów kompanii technicznej. Po rozwiązaniu Dywizjonu przedostał się przez Sajany do Urianchaju. Tam zastała go wiadomość o wybuchu wojny polsko-bolszewickiej. W Urianchaju walczył u boku białych, ale wobec przewagi czer­wonej partyzantki zmuszony był szukać schronie­nia w Mongolii. Tam trafił do oddziału barona Romana von Ungerna-Sternberga, który tym czasie, po wypędzeniu Chińczyków ze stolicy Mongolii, szykował się do wznowienia wojny z wszechwładnymi na Sy­berii bolszewikami. Giżyckiemu powierzono produkcję trujących gazów (według recepty innego Polaka, Ferdynanda Ossendowskiego) i środ­ków wybuchowych. Po nieudanej wyprawie zabajkalskiej i klęsce wojsk „krwawego barona”, wraz z resztkami oddziału ungernowców, ruszył przez stepy do chińskiej Mandżurii. Przez jakiś czas był instruktorem w armii „war lorda” Czang Tso-lina, a potem etapami, zdobywając pracą środki na podróż, powrócił do Polski.