Tarnowska Maria (1880–1965) – działaczka społeczna, żona dyplomaty Adama hrabiego Tarnowskiego, towarzyszyła mężowi w podróżach zagranicznych i spotka­niach z władcami państw i osobistościami świata polityki początków XX wieku, a jakiś czas później jako polska negocjatorka uczestniczyła w rozmowach kapitulacyjnych Powstania Warszawskiego. Jako posiadaczka dóbr ziemskich i działaczka PCK zorganizowała w okresie międzywojennym sieć wiejskich ośrodków zdrowia, ale też jako przedstawicielka sfery ziemiańskiej została po II wojnie światowej pozbawiona majątku i pozycji społecznej. Poświęcając się ludziom i ojczyźnie, służyła jako sanitariuszka, a potem jako komendant w szpitalach polowych na frontach różnych działań wojennych; jako członek zarządu PCK była inicjatorką ewakuacji ludności cywilnej z Warszawy po Powstaniu, w którym brała czynny udział, będąc w szeregach AK. Za swoje po­chodzenie i działalność została aresztowana przez gestapo, a potem przez milicję, i zmuszona do opuszczenia kraju. Z Brazylii do ukocha­nej Warszawy powróciła dopiero po kilkunastu latach. Spoczęła na Po­wązkach.