Branicka-Wolska Anna – urodziła się w 1924 r. w Wilanowie jako druga córka Adama Branickiego i Be­aty z Potockich. Po wybuchu II wojny światowej poma­gała w prowadzeniu założonego przez matkę szpitala polowego, a podczas okupacji i Powstania Warszaw­skiego działała w AK pod ps. „Późna”. W roku 1944 Braniccy musieli opuścić pałac w Wilanowie i przenieść się do Nieborowa. Stamtąd w styczniu 1945 r. Anna, jej starsza siostra Maria i ich rodzice zostali zabrani przez NKWD i przewiezieni do więzienia na Łubiance, a na­stępnie do obozu internowania w Krasnogorsku. Przebywali tam przez dwa i pół roku. Po powrocie Anna Branicka zamieszkała w Krakowie, gdzie podjęła studia socjologiczne, które ukończyła w Warszawie pod kie­runkiem prof. S. Ossowskiego. W 1954 r. wyszła za Ta­deusza Wolskiego, późniejszego profesora genetyki roślin. Jest ostatnią przedstawicielką rodu Branickich.