Słonimski Antoni (1895–1976) – poeta, dramatopisarz, prozaik, satyryk, krytyk teatralny, jeden z założycieli Skamandra. Urodził się i studiował w War­szawie, gdzie ukończył Akademią Sztuk Pięknych. W dwudziestoleciu międzywojennym tworzył dla kabaretów takich jak Qui Pro Quo, Perskie Oko czy Niebieski Ptak. Jego artykuły i wiersze ukazywały się m.in. w „Wia­domościach Literackich” i „Cyruliku Warszawskim”, a rysunki w „Sowizdrzale”. II wojnę światową spędził na emigracji: najpierw w Paryżu, później w Londynie, gdzie kierował Sekcją Literatury UNESCO, a następnie Instytutem Kultury Polskiej. Do Warszawy wrócił w 1951 r. i uczestniczył w życiu literackim m.in. jako prezes ZLP, a później odważny obrońca kultury polskiej: w 1964 był inicja­torem Listu 34, w 1968 współorganizatorem protestu środowiska li­terackiego przeciw zakazowi wystawiania Dziadów w Teatrze Naro­dowym, w 1975 sygnatariuszem Memoriału 59 oraz Listu 14, za co ponownie wpisano go na listę cenzorską.