Wittlin Tadeusz (1909–1998) – ukończył prawo na Uni­wersytecie Warszawskim; od 1931 roku był współpraco­wnikiem, a następnie zastępcą redaktora naczelnego ty­godnika satyrycznego „Cyrulik Warszawski”, gdzie za­mieszcza! teksty pod pseudonimem „Tadzio-Tadzio”. Zadebiutował w 1929 roku tomem poetyckim Trasa na Parnas. Publikował w warszawskiej prasie literackiej; współpracował! z teatrzykami satyrycznymi (m.in. „Qui Pro Quo”), filmem i Polskim Radiem. We wrześniu 1939 r. brał udział w obronie Warszawy. 6 stycznia 1940 został aresztowany podczas próby przekroczenia granicy z Litwą i po półtorarocznym pobycie w więzieniu został wywieziony do obozu pracy w Workucie. Zwolniony z łagru po podpisaniu umowy polsko-sowieckiej (Sikorski-Majski) dotarł do Armii Andersa w roku 1942. Brał udział w kampanii włoskiej. W pismach wydawanych w 2. Korpusie publikował artykuły, utwory prozą i wiersze. Po zakończeniu wojny przebywał w Anglii, potem we Francji a od 1958 roku zamie­szkał w Stanach Zjednoczonych. Współpracował z polskojęzycznymi radiostacjami (Radio Wolna Europa, Głos Ameryki). Był autorem wielu książek, pisał po polsku i po angielsku. Niektóre z jego publikacji nie są jeszcze przetłumaczone na język pol­ski, jak np. książka o Dagny Juel, żonie Stanisława Przybyszewskiego czy o sowieckim dygnitarzu – Berii. Tadeusz Wittlin do roku 1989 wydawał w oficynach emigracyjnych, a po zmianach politycznych w Polsce, także w kraju. Do Polski nie zdążył już wrócić. Zmarł w Waszyngtonie w roku 1998. Był członkiem angielskiego i amerykańskiego PEN-Clubu. Tadeusz Wittlin poświęcił kilka książek barwnym postaciom Warszawy, jak np: Ostatnia cyganeria: Pieśniarka Warszawy – Hanka Ordonówna i jej świat; Nad szarej Wisły brzegiem oraz Szabla i koń.