Edmund Hera brał udział w kampanii wrześniowej jako dowódca plutonu w 4 pułku strzelców konnych w Nowogródzkiej Brygadzie kawalerii, dowodzonej przez gen. Andersa. Ranny pod Tarnowatką uciekł z niewoli niemieckiej do Warszawy. Od grudnia 1939 w konspiracji, pod ps. "Pawłowski" w organizacji "Pobudka" ZWZ AK. W Powstaniu Warszawskim walczył w rejonie Politechniki jako zastępca dowódcy 3. Baonu Pancernego AK "Golski". Po kapitulacji przebywał w obozach jenieckich w Sandbostel i Lubece. W 1946 jako jeden z pierwszych polskich osadników zamieszkał z rodziną w Szczecinie, gdzie kierował m.in. robotami przy odbudowie mostów przez Odrę. W latach 1951-1956 kierował pracami podziemnymi przy budowie metra w Warszawie.