Piotr Müldner udowadnia, że klerkowie nie wyginęli całkowicie razem z  dinozaurami.  Pewne  mutacje  przetrwały  aż  do  dzisiaj  i  należy  je wziąć pod ochronę. Tym bardziej że pisarz, który nie chroni się pod szyldem żadnej koterii, jest w dzisiejszych czasach jak… szary człowiek, jak śmieć. Wciąż obowiązuje zasada: kto nie jest z nami, ten jest przeciwko nam, z trudnością kiełkuje ziarenko demokracji.
Magda Lengren („Twórczość” nr 6, 1991)

Nie  pokusiłbym  się  o  przypisywanie  tej  książce  jednoznacznej  interpretacji politycznej; nie sądzę zresztą, by taki był cel autora. Trudno  jednak  nie  zauważyć,  że  ogólna  wymowa  tej  powieści  jest  dość  pesymistyczna  (w  znaczeniu  wąskim  –  dla  kraju,  który  boryka się z totalitarnym dziedzictwem), a zarazem optymistyczna (w znaczeniu szerokim – dla całego świata).
Marek Pąkciński („Potop” nr 13, 1991)

To powieść, w której czarna, fantasmagoryczna rzeczywistość Polski została poddana hiperbolizacji. Mimo oszczędnego użycia, a czasem nawet rezygnacji z części swych środków wyrazu, müldneryzm tej książki jest oczywisty i niekwestionowalny. Jej tematyczny zakrój natomiast wydaje się wręcz zuchwały, ale także w pełni artystycznie dojrzały. Niewątpliwie „Diabeł…” jest w mojej ocenie najważniejszą powieścią Piotra Müldnera.
Waldemar Żyszkiewicz („Podgląd” nr 1, 2021)