Skromny dzienniczek skromnej autorki, panienki Antoniny z Żarskich. Ale jakże ciekawy! Dziennik z okresu dorastania, między 16 a 20 rokiem życia, które przypadły na lata 1897–1901 w chrześcijańskim kalendarzu. Gdy panna Antonina zaczynała prowadzić swój dziennik, w historii Polski minęło akurat sto lat od podpisania w roku 1797 w Petersburgu ostatecznej konwencji rozbiorowej mającej na zawsze wymazać imię naszej ojczyzny z kart Europy. I także sto lat, odkąd w dalekim Reggio nell`Emilia rozbrzmiał po raz pierwszy Mazurek Dąbrowskiego, pieśń niosąca nadzieję Polaków, że niepodległość odzyskają, że wrócą z nią – „z ziemi włoskiej do Polski”. (…)

Jedno życie, którego świadome początki śledzić można w tym cudownie prostym szczerym dzienniczku, ma swój ciąg dalszy: w rodzinie i w Polsce.

(fragment wstępu prof. Andrzeja Nowaka)