Józef Łobodowski urodził się 19 marca 1909 roku w Purwiszkach, gmina Wiejsieje, powiat Sejny (historyczna Auksztota). W latach przed pierwszą wojną światową w Lublinie, od roku 1914 do 1917 w Moskwie, następnie aż do roku 1922 w Jejsku, na Ziemi Wojska Kubańskiego. Studia szkolne i początek uniwersyteckich w Lublinie. Redagował w roku 1927 pismo szkolne, w roku 1932 miesięcznik „Trybuna” i dziennik „Kurier Lubelski”. Kolejno dwa miesięczniki „Barykady” i„Dźwigary”. Debiut książkowy w Lublinie, w roku 1929. Trzecia z kolei książka wierszy, O czerwonej krwi, uległa konfiskacie i spowodowała serię procesów. W roku 1937 otrzymał Nagrodę Młodych Polskiej Akademii Literatury za tom poetycki Demonom nocy. Służba wojskowa w Szkole Podchorążych w Równem, 1933–34. W latach 1937–38 redaguje tygodnik „Wołyń” w Łucku. Zmobilizowany do piechoty na kilka dni przed wybuchem drugiej wojny światowej, od 5 września 1939 roku w 10 pułku strzelców konnych, w brygadzie kawalerii zmotoryzowanej puł­kownika Maczka. Na Węgrzech kolejno w obozach – Topolce, Nagy Kanizsa, Murakeresztur. Od 10 listopada w Paryżu. Od lutego 1940 do września tegoż roku w więzieniu francuskim. Zwolniony do obozu demobilizujących się wojskowych polskich w Notre Dame de Livron, wydaje tam miesięcznik „Wrócimy”. W sierpniu 1941 wyprawa do Hiszpanii. Aż do lutego 1943 więzienie w Figueras. Odtąd stały pobyt w Madrycie, przerywany częstymi wyjazdami do Anglii i Francji. Także sporadycznie do Szwajcarii, Włoch, Kanady i Stanów Zjednoczonych. Od stycznia 1949 roku do grudnia 1975 – ścisła współpraca z polską audycją radiową w Madrycie. Podczas wojny wydał książkę Z dymem pożarów w Oficynie Nicejskiej Samuela Tyszkiewicza, a po wojnie osiem tomów poetyckich, siedem powieści i dwie książki w języku hiszpańskim.